Tekst en foto’s: Petra van Melsen

Eigenlijk loopt Julius al sinds we hem hebben typisch, hij loopt altijd in telgang, waardoor hij eigenlijk altijd met zijn billen/hele lichaam heen en weer gaat. Alleen als ik heel hard met hem fiets (boven de 18km/uur) loopt hij niet meer in telgang.

De laatste tijd hadden mijn vriend en ik opgemerkt dat Julius niet meer zo soepel opstond als voorheen en dan met name als hij mee geweest was naar onze hondenschool. Hij stond wat moeilijker op en liep wat strammer. Wij dachten dat dit kwam omdat hij mee naar de hondenschool ging en daar ’s ochtends en ’s middags met onze andere jongere Beauceron (Günnar) speelde en dat ging er soms behoorlijk hard aan toe. Günnar is namelijk wat druk en altijd in voor een spelletje, en als je geen zin hebt om te spelen zorgt hij er wel voor dat er gespeeld wordt. En mocht het toevallig een keer voorkomen dat Julius een speeltje heeft, dan wordt dat vakkundig afgepakt.

Maar laat ik beginnen bij hoe het balletje aan het rollen geraakt is. De familiedag: mijn vriend had de honden uitgelaten en zei dat Julius best redelijk liep die ochtend, wetende dat hij de dag daarvoor mee geweest was naar de hondenschool, dus ik zijn kussen in de auto gelegd, spullen voor de familiedag gepakt en Julius in de auto laten springen.  Toen hij de auto insprong zag het er niet echt soepel uit, maar ja als ik wegga met de auto wil Julius graag mee. Hij zat al in de auto dus ik dacht, nou dan mag ie gezellig mee.

Daar aangekomen ging alles goed, gezellig gewandeld. Bij de keuring merkte je met het rondlopen al dat Julius niet echt soepel liep. Terwijl de andere honden voor de keuring gingen lag Julius lekker relaxt aan de kant, hij was rustig aan het rond kijken en kreeg af en toe een knuffel.

Maar met de spelletjes (met snoepjes) deed hij hard z’n best om niets te laten blijken. Hij deed volop mee en amuseerde zich goed, zeker toen een van de dochters van Suus met een zak frolic bij hem liep om hem te verwennen met koekjes.

Toen de barbecue was afgelopen en we bezig waren de auto’s in de pakken wilde Julius niet meer in de auto springen, zelfs niet voor een koekje.

Dus ik heb Eric gevraagd Julius in de auto te tillen. Voor het eerst heb ik Julius horen piepen en zachtjes horen grommen tegen een mens. Dat ging bij mij door merg en been. Julius heeft nog nooit tegen mensen gegromd en piepen (van pijn) komt ook niet in zijn woordenboek voor.
Vorig jaar zakte Julius in augustus namelijk ineens door zijn poten, hij kon niet meer overeind komen, wij naar de dierenarts, wij dachten zelf dat het iets in zijn rug zou zijn omdat hij steeds door zijn poten heen zakte, maar gelukkig bleek dat niet zo te zijn, de dieren arts constateerde een verstuikte enkel. Zijn enkel had de grootte van een ganzenei. De dierenarts heeft gedraaid, gedrukt, gekanteld en meneer heeft geen kik gelaten, wel merkte je dat hij zijn poot terug trok, maar verder niet.

Dus als Julius piept en gromt is er iets ernstigs mis.

Dus ik met een vervelend gevoel rustig naar huis gereden. Thuis aangekomen springt Julius zelf al uit de auto, voordat ik hem kan helpen. Hij land op zijn voorpoten, loopt een stukje naar voren op zijn voorpoten en laat vervolgens heel langzaam zijn achterkant zakken. ’s Avonds een klein rondje met hem gelopen.

Ik de volgende ochtend gelijk contact genomen met mijn dierenarts om een afspraak te maken. Gelukkig konden we dezelfde dag nog langs komen.

De dierenarts constateerde dat zijn rug heel gevoelig was, ze mocht er zelfs niet aankomen en adviseerde mij foto’s van Julius zijn rug te laten maken.
Ook dat kon gelukkig de volgende dag al. Ik dinsdagochtend Julius nuchter bij de dierenarts achter gelaten. Tijdens mijn werk was ik om de haverklap naar mijn telefoon aan het kijken om te zien of de dierenarts al gebeld had.
Na een zenuwslopende ochtend belde ze, Julius had artrose (spondylose) in zijn rug.
Verder zat er ook artrose op de heupkoppen. Mijn wereld stortte op dat moment even in.

’s Middags kon ik Julius ophalen. Om zijn poot zat een verbande want mijn held was bang voor het scheerapparaat. Hij was totaal in paniek geraakt. Verder vertelde de dierenarts dat Julius zijn rug op twee foto’s moest, want zijn rug was te lang om op 1 foto te passen. Dat vond ik zelf wel een grappig detail in een naar verhaal.
De dierenarts vroeg of ik eventueel naar een orthomanueel therapeut wilde omdat zij gespecialiseerd was in honden met dit soort problemen. De orthomanueel therapeut zou de foto’s beoordelen en kijken wat de beste alternatieven waren voor Julius. Ik dacht baat het niet, dan schaadt het niet en kijken naar foto’s kan geen kwaad.

Ook daar kon ik dezelfde avond al terecht. De orthomanueel dierenarts Jacha Heukels heeft samen met mij de foto’s van Julius besproken. Bij de overgang van het heiligbeen naar de laatste lendenwervel is de spondylose (botbruggen onder aan de wervels) te zien, ook is daar het bot van deze wervels witter. Goed te zien op de röntgenfoto is een verzakking van het heiligbeen ten opzichte van de laatste lendenwervel. Al deze bevindingen duiden op instabiliteit van de lage rug (lumbosacrale instabiliteit of stenose). Dit komt veel voor bij honden en veroorzaakt lage rugpijn door druk op het ruggenmerg en de zenuwwortels.

Jacha Heukels gaf ook aan dat dit niet van de een op de andere dag gebeurd kan zijn, maar dat Julius al een tijdje schreef stond, althans zijn wervels en zijn heiligbeen. Wellicht was dat ook de oorzaak van de artrose op zijn heupen, want als er iets zeer doet bij het lopen probeer je toch op een manier te lopen die voor jou het prettigst is, en zo geldt dat natuurlijk ook voor een hond. Dat is mijn gedachte, maar ja dat weten we niet.

Eerst een aantal zaken gecontroleerd en toen is ze begonnen met het rechtzetten van Julius. Bij orthomanuele therapie worden verplaatste wervels en het verzakte heiligbeen gecorrigeerd tot in de oorspronkelijke, juiste positie. Hierdoor neemt de druk op de zenuwen af en kan de hond herstellen. Ze had de achterkant tot het laatst bewaard, en dat was geen pretje kan ik vertellen. Gelukkig had Julius bij het maken van de foto’s diezelfde dag nog pijnstilling gekregen. Na het rechtzetten een week pijnstillers, glucosamine slikken en twee weken rustig aangelijnd lopen. Daarna terug voor controle. Gelukkig is Julius van zich zelf al erg rustig, dus het twee weken aangelijnd lopen was geen enkel probleem.

De volgende dag zagen we al dat Julius soepeler liep, hij fleurde helemaal op, ook in huis was hij actiever.

Na twee weken moest er toch nog wat opnieuw rechtgezet worden. We hebben besloten de pijnstilling nog even door te zetten want Julius zijn rug was nog wel wat gevoelig. Verder weer rustig aan beginnen met meer bewegen, maar niet springen. De volgende controle over 3 maanden.

We zijn nu een maand verder, de pijnstilling is gister gestopt, nu afwachten of hij pijnvrij blijft. Ik heb voor de zekerheid toch maar vast wat nieuwe pijnstillers in huis gehaald, want als ik merk dat hij pijn heeft wil ik gelijk weer beginnen, want het is niet nodig dat hij pijn lijdt.