Onze Franse bulldog Buddy van 3 jaar oud is een brok levenslust en energie. We maken lange wandelingen met onze drie honden, Buddy loopt dan voorop en wil nooit terug naar huis. Hij is dol op spelen en ravotten en altijd vrolijk. Kortom, een echte Franse bulldog!
Op een vrijdagmorgen ging ik met de honden naar buiten en merkte direct dat Buddy niet zichzelf was. Hij bleef achter en sjokte sloom mee met zijn kop laag. Even later zag ik dat zijn achterkant zwabberde, hij leek wel een dronken. In de loop van de morgen werd het alleen maar erger. Buddy zakte door zijn achterpoten en kon niet meer staan, zijn achterpoten leken verlamd. Hij zat alleen maar op zijn billen en hijgde enorm. Hij keek me steeds paniekerig aan, begreep net zo min als wij hoe dit gebeurd kon zijn.
Ik ging zo snel mogelijk naar de dierenarts met Buddy. Die keek zorgelijk en zei dat hij waarschijnlijk een hernia had, misschien wel meerdere. Wij schrokken hier enorm van en vroegen hoe hij in vredesnaam een hernia kon krijgen? Buddy was een kerngezonde, jonge hond en er was niks raars gebeurd. De dierenarts vertelde dat Franse bulldogen een kwetsbare rug hebben en dat hernia’s heel vaak voorkomen. Buddy kreeg een spuit in zijn rug tegen de pijn en ontsteking en hij moest van de dierenarts in een bench. Als we binnen twee dagen geen vooruitgang zagen, was het somber ingesteld en konden we hem het beste laten inslapen, want dan zou hij nooit meer kunnen lopen. We vroegen of we verder nog iets voor hem konden doen, maar de dierenarts zei van niet en dat we gewoon moesten afwachten.
De dag die volgde was afschuwelijk. Buddy bleef maar hijgen en wilde niet rustig gaan liggen in de bench, hoe we hem ook probeerden gerust te stellen. Hij at en dronk niets en bleef ons maar doodongelukkig aankijken. Zijn achterpoten bleven slap onder zijn lijf hangen. Ik nam weer contact op met de dierenarts, want dit ging zo niet. We troffen nu een andere dierenarts, en die wilde een röntgenfoto maken. We waren blij met idee dat er in ieder geval iets gedaan kon worden, maar die vreugde was snel over toen de röntgenfoto op het beeldscherm verscheen. De dierenarts wees naar Buddy’s wervelkolom en legde uit dat verschillende van die wervels misvormd waren, en dat hij daardoor waarschijnlijk een hernia van de tussenwervelschijven had. We konden een MRI scan laten maken en hem laten opereren, maar de dierenarts schatte de kans dat hij dan zou herstellen klein en raadde zoiets af. Bovendien zou zo’n traject rond de 3000 euro gaan kosten. We kregen Prednison tabletten en Tramadol mee voor Buddy. Het enige wat we konden doen was afwachten, zei de dierenarts. Verdrietig gingen we terug naar huis en deden Buddy weer in de bench. Moesten we afscheid van hem gaan nemen? Het ging allemaal zo snel, de avond daarvoor was hij nog kerngezond.
Röntgenfoto van Buddy’s rug. Rode pijlen: misvormde wervels (hemivertebrae of driehoekswervels)
Het ging langzaam iets beter met Buddy, hij werd rustiger en stopte met hijgen. Tegen de avond waren we opgelucht dat hij zich beter leek te voelen en misschien kon hij wat slapen die nacht. Hij kon nog steeds niet staan of lopen.
De volgende ochtend ging het weer slechter, Buddy werd steeds onrustiger en begon weer enorm te hijgen. Ik was radeloos, het was zaterdag en ik kon mijn eigen dierenarts niet bereiken. Op internet begon ik te zoeken naar informatie over hernia’s bij Franse bullen en kwam terecht bij de webpagina van Dr Heukels. Ik zag dat zij op zaterdag ook werkt, en pakte direct de telefoon. We konden dezelfde dag nog komen met Buddy. Dus we gingen op weg met weer een sprankje hoop. Dr Heukels zag meteen dat Buddy’s blaas op knappen stond. Zijn buik was inderdaad helemaal bol en gespannen. Dr Heukels leegde de blaas van Buddy met een katheter en dat luchtte enorm op, hij werd meteen rustig. Het drong ineens door hoe pijnlijk die overvolle blaas voor Buddy geweest moest zijn!
Daarna onderzocht Dr Heukels Buddy helemaal. Ze vond meerdere wervels die scheef stonden en met een soort handgreep manipuleerde ze die weer terug in de goede positie. Buddy vond het allemaal prima en liet zich rustig behandelen. Daarna deed Dr Heukels voor hoe we hem het beste konden tillen, en ook nog eens hoe we hem konden helpen met plassen. Ook legde ze uit wat er aan de hand was met Buddy;s rug en waarom hij verlamd was geraakt. Buddy moest thuis opnieuw in de bench en wij moesten hem buiten laten plassen en er goed op letten dat zijn blaas niet weer overvol raakte.
De volgende dagen ging het steeds beter. We hielpen Buddy om te staan met een handdoek om zijn buik, en zo kon hij ook zelf weer plassen. Na drie dagen ging hij voorzichtig staan en probeerde te lopen! Dat ging nog erg moeilijk, maar we waren dolblij. Twee weken later kwamen we terug bij Dr Heukels. Buddy kon inmiddels een paar stapjes zetten. We kregen oefeningen mee om de kracht en coordinatie in zijn achterpoten te trainen. Met de medicatie mochten we stoppen. We zijn nu 2 maanden verder en Buddy gaat steeds beter lopen. Hij kan weer rennen en spelen! We zijn Dr Heukels erg dankbaar en raden iedereen die een hond met een hernia heeft om net als wij, zo snel mogelijk naar haar toe te gaan.
Zie ook: